می دانم میدانی، خانه ام بی تو سرد است و پوشالی

حتی قاب آیینه ام روی تاقچه ی دلم شده خالی

میدانی میدانم ،که هنوز رفتنت را بخاطر دارم

هنوز بودنت را در این خانه ی سرد باور دارم

که شاید باز گردی و شمعدانی های دلم را

از بوی تنت سیراب کنی

شاید اصلا مرا یادت گم کرد

شاید اصلا مثل قدیم مرا تصویر نداری

دیگر من قاب پنجره ی نگاهت را خالی ام

دیگر نبودنت را ،نبوییدنت را ناچاری ام

هنوز میمانم ، وبه دست هایت ایمان دارم

و صمیمی ترین نگاهت را بخاطر میسپارم