آنسوی این هیاهو ،کلبه ایست از جنس دل،دیوار هایش از مهر ،سقف آن پر ز امید

داخلش گرم ز گرمای وجود،و در آن نزدیکی ،بلبلی شاد به باغ میخواند

باغ سرمست حضور شاخسارانش را در باد میرقصاند

تب و تاب شاپرکهای رنگارنگ دیدنیست ،در میان گلهای اطلسی بوییدنیست

کودک خیال من ،در میان زلال آبیش وضو میسازد

و در بر آن یاس سپید رو بسوی آسمان ،سجاده قلبش را میگشاید

قامت عشق میبندد،خالصانه نجوای درونش را بر سجاده اش میپاشد

سجده بر مهتاب میزند،خانه ام گر چه گلی است و سقفش نارون

گر چه اینها خیالات من است ،اماحضورت را میزبانم

سفره ام از گل نرگس،باده ام پر ز می است

در ایوان کلبه ام لختی بمان،تا ماندگی هایت را بر باد بسپارم