در این شهر باران زده و نمناک

در این نگاه بغض آلود آسمان،در چاله های باران زده از سکوت

میان این همه هیاهوی آدمها

پروانه ی دلم بالهای نمزده اش را چتر قاصدک لرزان عشق بی شیله ات خواهد ساخت

و طراوت اشکهایش

چشمه ی مهرت

گرمای قلب خسته از روزگارش

جوشش شور در رگهای خفته ات خواهد شد

و نگاه پر کلامش،هر شب قصه ی رویاهایش را برایت لالایی خواهد خواند

سکوت برگ برگ نفسهای دلم

نثار هیجان تپش های قلبت